Nasze Sołectwa

DAKOWY MOKRE

Wieś Dakowy Mokre leży 8 km na południowy wschód od Opalenicy.  Pierwsze wzmianki o wiosce Dakowo pochodzą z 1399 roku i dotyczą sporu o tutejszy młyn. Do XVII wieku miejscowość należała do rodu Opalińskich, w drugiej połowie XVIII stulecia stała się własnością Raczyńskich, później w 1873 trafiła w ręce rodu Potockich . Ostatnimi właścicielami Daków Mokrych była rodzina Mielżyńskich. Od 1932 roku do wybuchu II Wojny Światowej właścicielką posiadłości była Aniela z Mielżyńskich, po zakończeniu wojny park i dwór przeszedł we władanie Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej.
Oprócz indywidualnych rolników w sołectwie działa Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna założona w 1949 r. Od 14 lutego 1957 roku datowana jest działalność Kółka Rolniczego, jako organizacja posiadająca osobowość prawną posiada wyodrębniona i autonomiczną jednostkę organizacyjną jaką od 12 stycznia 1965 roku jest Koło Gospodyń Wiejskich.

W Dakowach znajduje się zespół pałacowo-dworski wybudowany w około 1880 roku, wpisany do rejestru zabytków. Teren wokół pałacu jest pozostałością po istniejącym tutaj parku krajobrazowym (pow. 3,05 ha), z zachowanymi resztkami alei grabowej. Pałac jest budynkiem parterowym o powierzchni użytkowej 750 m2 i kubaturze 3 9003. W latach 1912 – 1913 rozbudowany o piętrowe skrzydła, co nadało budowli rzut litery H o wydłużonej części środkowej. Po obu stronach pałacu znajdują się kolumnowe ganki: od północy półkolisty, a od południa kwadratowy. Po północnej stronie pałacu znajdują się zabudowania folwarku (kuźnia, stajnia i dwie obory). Obecnie w wyremontowanym Pałacu działa restauracja i hotel.

Kościół parafialny w Dakowych Mokrych wybudował w roku 1401 Tycz Bar ówczesny właściciel Opalenicy. Kościół został wybudowany z drewna i przetrwał w takiej formie do przełomu XVI i XVII wieku, kiedy to konstrukcja drewniana została rozebrana i wybudowano kościół murowany. Inicjatorem budowy była Małgorzata Chociszewska. Kościół pod wezwaniem św. Katarzyny konsekrował w 1640 biskup poznański Jakub Dziaduski, a pierwszym proboszczem, o którym wspominają księgi kościelne z lat 1612-1629 był Jan Gorcius. Budynek Kościoła jaki przetrwał do dzisiejszego dnia, to projekt neoromański autorstwa Heliodora Matejki. Budowla powstała na miejscu poprzedniego rozebranego Kościoła w latach 1901 – 1904, inicjatorem budowy był ówczesny proboszcz ks. Wojciech Grośty.

Okolice Daków to miejsce wielu archeologicznych znalezisk, to tu znaleziono pozostałości z epoki neolitu, kultury pucharów lejkowatych, fragmenty naczyń i narzędzi glinianych. W odległości około 1 km na północ od wsi znajdują się pozostałości grodziska pierścieniowatego z VII-IX w. Należącego do tzw. kompleksu poznańskiego – pasu grodów rozciągających się od Poznania na zachód, aż po rzekę Mogilnicę i na północ, do samego zakrętu Warty.

W wiosce działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej.
W Dakowych funkcjonuje Szkoła Podstawowa przy której znajduje się sala gimnastyczna.

JASTRZĘBNIKI

Powstanie Jastrzębnik datowane jest na okres wczesnego średniowiecza około roku 1388.  Osada wchodziła w skład tzw. klucza opalenickiego razem z takimi miejscowościami jak Rudniki, Wojnowice i Ptaszkowo. Nazwa osady wskazuje na służebny charakter osady, jej powstanie i istnienie było ściśle związane z ówczesną organizacją grodową w Polsce.  Służebność polegała na trudnieniu się przez mieszkańców określonego rodzajami usług na rzecz grodu. W przypadku Jastrzębnik było to szkolenie jastrzębi do polowań.

W powstaniu listopadowym brał udział mieszkaniec Jastrzębnik mający wtedy 23 lata – uczeń szewski Walenty Kozberski. Również z tej wioski wywodzi się rolnik i działacz społeczny – Franciszek Kałek (1900 – 1992).

Od 3 stycznia 1957 roku na terenie wioski działa Kółko Rolnicze, którego pierwszym prezesem był Jan Staśkiewicz. W Jastrzębnikach działa także Koło Gospodyń Wiejskich.

Dzieci uczęszczają do Szkoły Podstawowej w Porażynie, która mieści się w dwóch miejscowościach. Starsze dzieci uczą się w Porażynie, natomiast najmłodsze klasy od 1 do 3 w budynku szkolnym w Jastrzębnikach.

KOPANKI

Wieś położona 6 km na zachód od Opalenicy. Leży pośród piaszczystych pól wśród największego kompleksu leśnego gminy, nad którym zwierzchność administracyjną pełni Nadleśnictwo Grodzisk.

Historia Kopanek sięga 1755 roku, wtedy to powstała osada olęderska – niemieckich kolonistów sprowadzonych przez Karola Opalińskiego, którzy na miejscu wykarczowanego lasu utworzyli wioskę. Jednak pierwsze zapisy źródłowe o istniejącym tu osadnictwie pochodzą z 1752 roku (księgi metrykalne parafii opalenickiej). Nazwa miejscowości prawdopodobnie wywodzi się od wzgórz morenowych w kształcie „kopanek” (drewnianych naczyń do ciasta), otaczających wioskę łagodnymi grzbietami od strony północnej, wschodniej i zachodniej …”  (Kronika szkolna, Bronisław Czosnowski, nauczyciel). Do końca XIX wieku wieś zamieszkiwana była wyłącznie przez ludność niemiecką trudniąca się pracą na roli. Pierwszym osadnikiem polskiego pochodzenia był Walenty Drążkowiak z Michorzewka, który sprowadził się do Kopanek 1 października 1896 roku. Ruch osadniczy spowodował, że już w roku 1928 na ogólna liczbę 520 mieszkańców, 340 było Polakami. Ta przewaga polskiej ludności została uwieńczona wyborem pierwszego polskiego sołtysa, którym został  Władysław Wieczorek. Kopanki miały również swój udział w ruchach narodowo – wyzwoleńczych Adolph Gotfryd miejscowy parobek brał udział w Powstaniu Listopadowym 1830/31. W 1896 roku w miejsce drewnianego budynku szkoły powstał nowy murowany – wyłącznie dla niemieckich dzieci. Polskie dzieci zmuszane są w tym czasie do nauki w szkołach w ościennych wioskach. Praktyka ta spotkała się ze stanowczym sprzeciwem w 1924 r. doszło do strajku wynikiem którego w Kopankach powstałą szkoła parytetyczna z polskim językiem nauczania. Pierwszym polskim nauczycielem i jednocześnie kierownikiem szkoły został  Wiktor Turkowski. Szkoła w Kopankach działa do dnia dzisiejszego.

W czasie Drugiej Wojny Światowej polska nazwa wsi została zastąpiona niemiecką nazwą Sandorf.

Miejscowe Koło Gospodyń wiejskich działa od 14 czerwca 1966 roku. W wiosce działa także Kółko Rolnicze. Obszar sołectwa to przede wszystkim bory mieszane z dominującą rolą sosny i występującym dębem. Runo leśne bogate jest w wiele gatunków grzybów, borówkę czarną, brusznicę. Występują tutaj także niewielkie złoża gazu ziemnego oraz surowce skalne – gliny i piaski polodowcowe.

27 czerwca 1995 roku poświęcona została po 6 letnim okresie budowy kaplica Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.

KOZŁOWO

Wieś położona około 2 km od granic miasta. Pierwsze ślady osadnictwa i powstanie wioski datuje się na 1258 rok, wynika z tego że, jest to najstarsza osada na terenie Gminy Opalenica. Pierwszym właścicielem Kozłowa był Kazimierz Niegolewski, a po nim wioska była własnością Michała Kazimierza Raczyńskiego. W Kozłowie działa Koło Gospodyń Wiejskich oraz Kółko Rolnicze.
Bardzo dużym osiągnięciem Kozłowa było zdobycie nagrody Wojewody Poznańskiego w 1993 roku. Wyróżnienie zostało przyznane w konkursie „PIĘKNA WIEŚ 93” w kategorii najbardziej uporządkowanej wsi. Nagroda finansowa została przeznaczona na dofinansowanie rozbudowy infrastruktury wsi. Mieszkańcy Kozłowa zapisali się również na kartach historii biorąc czynny udział w zrywach narodowo wyzwoleńczych. W wydarzeniach Wiosny Ludów uczestniczył Józef Malicki – więziony był w forcie Winiary, w Powstaniu Wielkopolskim walczył Stanisław Rozalczak szeregowiec z Kozłowa poległ 14 lutego 1919 roku w Grójcu Wielkim. Najbardziej zasłużoną i znaną osobą wywodzącą się z Kozłowa był Ireneusz Wierzejewski. Urodził się  23 marca 1881 roku  w wielodzietnej rodzinie nadleśniczego Władysława i Marii z Mojzykiewiczów. W 1903 roku rozpoczął studia medyczne, które ukończył 14.IV.1908 roku zdając egzamin państwowy w Monachium. W 1910 roku doktoryzował się na Uniwersytecie w Lipsku. Od 1911 roku na stałe osiadł w Poznaniu, gdzie czynnie uczestniczył w budowie i organizacji Poznańskiego Zakładu  Ortopedycznego im. Gąsiorowskich, w którym został jego dyrektorem i lekarzem naczelnym. Po I wojnie światowej założył w Poznaniu Towarzystwo Polskiego Czerwonego Krzyża. Brał udział w wojnie Polsko – Bolszewickiej. W 1922 roku habilitował się, był pierwszym profesorem zajmującym się ortopedią w Polsce. Z jego inicjatywy w 1928 roku powstało Polskie Towarzystwo Ortopedów, którego został pierwszym przewodniczącym. Opublikował ponad 30 prac. W 1928 roku został wybrany do senatu RP z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Zmarł w Warszawie 8 marca 1930, od 1962 roku spoczywa na Cmentarzu Zasłużonych na wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu. Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych i pośmiertnie Krzyżem Niepodległości. W 1985 r. jego imieniem nazwano jedną z ulic w Opalenicy.

ŁAGWY

Średniowieczna wieś polska powstała około 1393 roku, położona około 5,2 km na północny wschód od Opalenicy. Wśród mieszkańców Łagiew byli również uczestnicy walk niepodległościowych między innymi: Michał Miodowicz z I Szwadronu Poznańskiego i Andrzej Prokop – uczestnicy wydarzeń Wiosny Ludów.

W okresie międzywojennym jako dominium Wojnowic wraz z Dakowami Mokrymi i Uścięcicami należała do Karola Mielżyńskiego. Właściciel wsi wybudował 4 klasową szkołę powszechną. W 1938 roku folwark w Łagwach wraz z zabudowaniami został rozparcelowany wśród miejscowych rolników. Łagwy posiadają swoją kapliczkę z gipsową figurą Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Powstała po roku 1920 z fundacji Jana Miodowicza, zapewne w dowód wdzięczności za odzyskanie niepodległości. Uległa zniszczeniu w roku 1940. W roku 1996 ze składek rodzin najbliżej mieszkających odnowiono obiekt.  W czasie okupacji wieś Łagwy, nosiła nazwę Krumdorf.

Kolejną figurą, jest postać  św. Wawrzyńca lub Floriana po pożarze, w obawie przed następnym, wiązało się z popularną zasadą – Polak mądry po szkodzie. Ustawiony więc w Łagwach święty znak z wizerunkiem patrona, który bronić miał mieszkańców wsi od ognia, był to swoisty akt oddania wsi.

Od 16 lutego 1957 roku działało Kółko Rolnicze, natomiast w dniu 13 grudnia 1963 z inicjatywy Mariana Horli odbyło się założycielskie spotkanie Koła Gospodyń Wiejskich, w tym pierwszym zebraniu brało udział 11 pań.

Od 2 stycznia 1962 roku w Łagwach działa Biblioteka Publiczna, dzisiaj jest to filia Biblioteki w Opalenicy. W dniu 22 lipca 1970 uroczyście otwarto Dom Kultury i Remizę Strażacką  zbudowane wspólnymi siłami przez władze gminne i mieszkańców Łagiew.

ŁĘCZYCE

Wioska oddalona jest od Opalenicy o około 1 kilometr,  jest to wieś poniemiecka. Pierwszy krzyż stojący na rozwidleniu dróg ustawiony został z inicjatywy i ze środków mieszkańców wioski w 1950 roku.
Mieszkańcy wioski w okresie zaborów czynnie uczestniczyli w życiu społecznym. Józef Czepczyński i Roman Śmierzchalski byli członkami kółka rolniczego w 1913 roku. Od 9 lutego 1965 roku działa Koło Gospodyń Wiejskich.

Znajduje się tu lub raczej znajdował cmentarz wytyczony w formie kwadratu, z ponad 30 grobami  spoczywających niemieckich osadników oraz kostnica.  Niestety w latach powojennych miejsce to uległo dewastacji, a kostnica po pożarze została rozebrana.

Naprzeciwko cmentarza znajduje się budynek, w którym mieściła się szkoła najpierw dla dzieci niemieckich,  później także dla polskich. W Łęczycach dostępne są wszystkie media dzięki, którym  codzienne życie na wiosce nie ustępuje jakością od miejskich standardów. Wioskę zwodociągowano w 1992 roku, później przyszedł czas na telefony i gaz ziemny. W  tym miejscu trzeba podkreślić, że w dużej mierze infrastruktura ta istnieje dzięki wielkiemu zaangażowaniu lokalnej społeczności i to zarówno poprzez wkład finansowy jak i pracy własnej. Łęczyce z uwagi na rozproszony charakter zabudowy wioski przystąpiły do budowy przydomowych oczyszczalni ścieków.

Łęczyce to miejsce znane z produkcji  kostki brukowej i innych elementów z betonu. To tutaj swoją siedzibę ma firma Stanisława Dacha „ROUWDACH” założona w 1993 roku. Firma posiada Certyfikat ISO 9002, Certyfikat Wielkopolska Jakość oraz Złoty Medal Międzynarodowych Targów Poznańskich za wdrożenie technologii szybkiego dojrzewania betonu VAPOR, w którym to beton posiada wymaganą wytrzymałość już po 8 godzinach od momentu wyprodukowania. Ponadto firma dostarczała beton konstrukcyjny na budowę autostrady.

NIEGOLEWO

Pierwsze wzmianki o Niegolewie, wsi położonej 8 km na północ od Opalenicy pochodzą z około 1388 roku, w których wymieniony jest Lancomir de Negolevo.

Na terenie wioski odkryto ślady osadnictwa z okresu neolitycznego – grodzisko stożkowe o wysokości 4 m otoczone pozostałościami fosy. Odkopane zostało cmentarzysko wyposażone w urnę oraz ślady mieszkań.

Nieprzerwanie od 1389 do 1939 roku Niegolewo stanowiło własność rodu Niegolewskich herbu Grzymała, zasłużonego w wojnach napoleońskich, w powstaniu listopadowym i styczniowym. Najbardziej znany jest pułkownik Andrzej Marcin Niegolewski (1787 – 1857) – oficer szwoleżerów, który za udział w słynnej szarży pod Somosierrą otrzymał od Napoleona order Legii Honorowej. Walczył w powstaniu listopadowym za co został uwięziony. Utworzył pierwszy w Wielkopolsce ordynację – minorat, majątek dziedziczył najmłodszy syn właściciela. W 1874 r. powstał w parku pomnik upamiętniający uczestników tej bitwy, został on zniszczony w czasie II Wojny Światowej przez hitlerowców.
Corocznie  w rocznicę bitwy pod Somosierrą 30 listopada odbywały się nabożeństwa żałobne ku czci Polaków biorących udział w wojnach napoleońskich. Od 2008 roku kiedy to przypadało 200-lecie pamiętnej szarży powrócono do tradycji uroczystych nabożeństw i spotkań pod odsłoniętym w tym samym roku obeliskiem ustawionym na miejscu pomnika.
Szczątki Andrzeja Niegolewskiego spoczywają w Krypcie zasłużonych w poznańskim kościele św. Wojciecha.

W rodzinie Niegolewskich było jeszcze wiele innych zasłużonych postaci między innymi: Stanisław Niegolewski – działacz społeczny, uczestnik powstania wielkopolskiego. Jego żona Wanda była członkiem Wielkopolskiej Izby Rolniczej. Felicjan uczestnik konfederacji barskiej i insurekcji kościuszkowskiej. W parku z pierwszej połowy XIX wieku wznosi się piętrowy pałac zbudowany na rzucie prostokąta w 1896 roku na miejscu starego dworu, który spłonął w 1895 roku. Przy bocznej elewacji południowej zaprojektowano jednokondygnacyjny, zwieńczonym płaskim dachem aneks wysuwający się przed elewację frontową i tylną, łącząc się z dobudowanym w latach 1904-05 skrzydłem, ustawionym prostopadle do głównej bryły pałacu. We wnętrzu pałacu, parter zawierał część reprezentacyjną z hallem, piętro – część mieszkalną. W pałacu znajdował się tzw. salonik napoleoński zawierający pamiątki po pułkowniku Andrzeju Niegolewskim. Obok zlokalizowany jest zespół zabudowań folwarcznych z piętrowym spichlerzem z 1835 r., wieżą ciśnień i gorzelnią.  Przez Niegolewo, Niepruszewo i Michorzewo wiedzie 18 km szlak rowerowy  Emilii Szczanieckiej.

PORAŻYN

Pierwsze wzmianki o Porażynie pochodzą z 1411 roku. Z tego okresu pochodzi nazwa Posarzino (dawna nazwa brzmiała prawdopodobnie Pozarzyn). Wieś ta przez wieki była częścią składową dóbr opalenickich. Po I wojnie światowej majątek zajmujący powierzchnię 1775 ha nabyty został przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego. Wjeżdżając do wioski, po prawej stronie mijając zabudowania folwarczne z 1887 roku napotykamy na pozostałości parku  zajmującego 1,85 ha z końca XIX w., ze stawem i dębami. Na miejscu dworu stoi obecnie niezabytkowy dom.

Dzierżawca Porażyna Florian Borzęcki w 1794 roku uczestniczył w Powstaniu Kościuszkowskim.

Porażyn to najbliżej Opalenicy położona wieś, miasto wręcz przechodzi płynnie w wioskę – ulica Porażynska.  Zabudowania  rozłożone są prostopadle do szosy wzdłuż drogi do Jastrzębnik.

Do listopada 2003 roku sołectwo Porażyn złożone było również z miejscowości Porażyn Dworzec, Bukowiec Stary i Porażyn Ośrodek. Na wniosek  większości mieszkańców tych trzech miejscowości doszło do wyodrębnienia nowego, 16 z kolei sołectwa w gminie – Porażyn-Dworzec.

W Porażynie działa Koło Gospodyń Wiejskich i nieodzownie, jak w przypadku pozostałych wiosek, także Koło Rolnicze.

Od prawie 40 lat w Porażynie działa Jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej. W 2003 roku jednostka dzięki hojności sponsorów, mieszkańców i Burmistrza doczekała się  sztandaru.

W centralnej części wioski  usytuowany jest budynek szkoły.  Przy ulicy stoi stary budynek, a jego nowe skrzydło w wewnętrznej części podwórza.

PORAŻYN-TARTAK

Porażyn Dworzec to najmłodsze sołectwo w Gminie Opalenica, które powstało z inicjatywy mieszkańców w końcu 2003 roku, z podziału sołectwa Porażyn i składa się z trzech miejscowości: Bukowiec Stary, Porażyn Ośrodek i Porażyn Tartak.

Pierwsze zebranie wiejskie, na którym dokonano wyboru sołtysa i członków rady sołeckiej odbyło się 12 lutego 2004 r. w sali pracowniczej Tartaku „WITAR”.

Pierwszym sołtysem wolą obecnych mieszkańców został wybrany Marek Cichy, natomiast Marian Przybylski, Janina Miodek, Grażyna Sterczynska i Barbara Cicha tworzyli radę sołecką.

Około 4 km od Opalenicy przy szosie stoi zabytkowa leśniczówka z 1873 roku. Dalej kierując się drogą do Nowego Tomyśla, wjeżdżając w las natrafimy na wybudowaną przez właściciela dóbr opalenickich Franza Heinricha von Beyme rezydencję Eichenhorst – gniazdo dębów. Pałac -willa zaprojektowana przez Hermanna von  der Hude i Juliusa Hennicke charakteryzuje się zgrabnymi proporcjami, ceglanymi ścianami z tynkowanymi detalami oraz mocno wysuniętymi okapami. Budynek został przebudowany w roku 1900  i latach 1939 -1945. Wtedy to portyk kolumnowy zastąpiono półkolistym gankiem. Po lewej stronie od pałacu znajduje się dawna masztalarnia, natomiast w odległości około 500 metrów  od głównych zabudowań na niewielkim wzniesieniu znajduje się ośmioboczna kaplica , zbudowana w 1928 roku jako mauzoleum Sosnkowskich.  Po I wojnie światowej pałac wraz z majątkiem nabył gen. Kazimierz Sosnkowski. W latach 1920/24 minister spraw wojskowych, potem inspektor armii, a w latach 1943/44 naczelny wódz Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Po wojnie 1 listopada 1945 roku w rezydencji otwarta została szkoła leśna przekształcona w 1971 roku w Policealne Studium Leśne. Szkoła ta działała do 1993 roku, obecnie swoją siedzibę ma tutaj Ośrodek Szkoleniowo – Wypoczynkowy Nadleśnictwa Grodzisk, a w dawnym internacie działa hotel.

W 1999 r. przed pałacem ustawiono kamień upamiętniający profesora Jana Sokołowskiego – urodzonego w Dakowach Mokrych wybitnego ornitologa, pedagoga i działacza ochrony przyrody, profesora Uniwersytetu Poznańskiego i twórcy Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.

Zasadnicza część sołectwa położona jest przy zabudowaniach Tartaku, którego działalność była głównym impulsem do rozwoju  tutaj sieci osadniczej. Po przeciwnej stronie mieszczą się zabudowania dworcowe, perony oraz bocznica kolejowa.

RUDNIKI

Wieś położona 4 km na południe od miasta, częściowo wzdłuż drogi do Lwówka. Pod względem ilości mieszkańców jest to druga, co do wielkości wioska w Gminie Opalenica po Wojnowicach.
Pierwsze wzmianki o wiosce pochodzą z roku 1388 gdzie wymieniany jest  Przybilislaus de Rudniky. Nazwa miejscowości wywodzi się najprawdopodobniej od rudy darniowej wydobywanej dawniej w tej okolicy. W okresie międzywojennym tutejszy dwór należał do Tadeusza Ruczyńskiego.

Głównym punktem wioski jest pochodzący z 1925 roku dwór neoklasyczny, w którym obecnie ma swoją siedzibę Szkoła Podstawowa im. Andrzeja i Władysława Niegolewskich. Budynek charakteryzuje się dwuspadowym dachem z powiekowymi okienkami oraz sięgającym do połowy dachu czterokolumnowym portykiem jońskim.  Jest tu również około 1,5 ha park krajobrazowy, w którym obok grabów, platan, lip drobno i szerokolistnych występują także topole włoskie.

W czerwcu 2004 roku szkoła obchodziła potrójny jubileusz: 185 – lecie swojego powstania, 25 – lecie nadania imienia oraz 15 – lecie przyjęcia sztandaru. Placówka  kształci oprócz dzieci z Rudnik również najmłodsze dzieci z Niegolewa, funkcjonuje także oddział przedszkolny.

Na terenie dzisiejszej Spółdzielni Produkcji Rolnej „ROLNIK” zachowała się chlewnia z 1871 oraz nietynkowany trzykondygnacyjny spichrz z końca XIX w. Z Rudnikami związani są: Bolesława Filipowskiego urodzonego w 1884 roku  syna Nikodema i Salomei z Niezielińskich. Święcenia kapłańskie przyjął 19 grudnia 1914r.,  uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim, wojnie polsko-rosyjskiej. Był członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Towarzystwa Kolonii Wakacyjnych „STELLA” oraz członkiem zarządu Banku Ludowego w Szamocinie. W czasie II wojny światowej aresztowany i przesiedlony. Zmarł 25.XI. 1969 będąc proboszczem w Wielichowie.

Stefan Zielewicz urodzony 14 sierpnia 1897 r. uczestnik I wojny światowej, powstaniec wielkopolski współorganizator kompanii opalenickiej. W dwudziestoleciu międzywojennym urzędnik, członek rady nadzorczej  Banku Ludowego w Nowym Tomyślu. Uczestnik  wojny obronnej 1939 roku, po 1945 roku pracował w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Poznaniu, odznaczony  m. in. Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych zmarł 6. VII. 1963 r.

Jan Niepomucen Bączkiewicz – żył w latach 1887 do 1978, długoletni prefekt poznańskich szkół średnich, kanonik honorowy kapituły metropolitarnej w Poznaniu.

Mikołaj Magnuszewicz ( 1812 – 1884) urodzony w Rudnikach uczestnik powstania listopadowego, administrator poznańskiego Bazaru. Pochowany prawdopodobnie na cmentarzu farnym na wzgórzu św. Wojciecha.

Ludwik Poznański urodzony 1 sierpnia 1913 r., uczestnik bitwy nad Bzurą, obrońca Warszawy, kawaler Krzyża Walecznych. Zmarł 2 listopada 1986 roku.

Ponadto w Powstaniu listopadowym wzięli udział trzej bracia Radońscy z Rudnik Jeden z nich Teofil poległ w bitwie pod Rajgrodem 29.V. 1831 r.

Nowożytne dzieje organizacji społecznych działających na terenie Rudnik można datować od 29 grudnia 1957 roku. Powstało wtedy Kółko Rolnicze, na którego czele stanął Joachim Kaczmarek. Kilka lat później bo  29 stycznia 1964 roku swoje założycielskie zebranie odbyło Koło Gospodyń Wiejskich. Pierwszą przewodniczącą została Teresa Przybylska.

Od 15 marca 1977 przy KGW działa zespól folklorystyczny, którego pierwotna nazwa brzmiała „RUDNICZANKI”, dzisiaj „RUDNICZOKI”. Zespołem w pierwszym okresie opiekowała się znana śpiewaczka ludowa Maria Orlikowa z Szamotuł. Zespół słynie także z niepowtarzalnych, pełnych dowcipu monologów Apolonii Karmelkowej.

Tak jak w większości wiosek w naszej gminie również tutaj działa od 1946 roku  Jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej i drużyny młodzieżowe.
W 1974 roku ukończona została przy zaangażowania miejscowej społeczności budowa domu kultury oraz znajdującego się w jego sąsiedztwie kręgu tanecznego. W budynku tym mieści się także filia Biblioteki Publicznej w Opalenicy.

Rudniki to nie tylko znane postacie historyczne i kultywowanie tradycji to także dzień dzisiejszy.  Właśnie z Rudnik wywodzi się Paweł Najdek – sztangista, nasz dotychczas jedyny uczestnik Letnich Igrzysk Olimpijskich, zajmując punktowane miejsca w Sydney i Atenach. Wychowanek K.S. „PROMIEŃ”, wielokrotny medalista Mistrzostw Polski, Europy i Świata.

W dzisiejszych granicach administracyjnych Rudnik znalazło przyjazny klimat do prowadzenia swojej działalności kilka firm. Najbardziej znane z nich to działający od 1992 roku „DREWNOSTYL”- Producent Ekologicznych Mebli Sosnowych oraz istniejący od 1991 roku „RUDOPAL” – firma specjalizująca się w produkcji mrożonej żywności.

SIELINKO

Wieś oddalona o około 2 km od Opalenicy. W dokumentach źródłowych w początkowym okresie nazwa miejscowości przyjmowała różne formy. Spotykamy ją jako Silino, Szenino czy Milyno, pierwsza wzmianka o Sielinku datowana jest na rok 1401, w tejże wymieniony jest Nicolaus scultetus (Mikołaj sołtys) de Szenino.

Przez wiele lat wieś wchodziła w skład dóbr opalenickich. W okresie Powstania Poznańskiego w 1848 roku  wojsko pruskie podczas poszukiwania broni dopuściło się aktu przemocy i pobicia  kilku pracowników folwarku. Tutejszy  około 859 ha majątek po I wojnie światowej został własnością gen. Kazimierza Sosnkowskiego.

W Sielinku zachowały się do dzisiaj pozostałości parku krajobrazowego, ze starym drzewostanem buków oraz dębów. Znajduje się tutaj  dwór z 1888 roku z drewnianą werandą i dobudowanym później prostopadłym skrzydłem. Przy skrzyżowaniu głównej drogi biegnącej przez wioskę z polną drogą usytuowana jest mała neogotycka kaplica z drugiej połowy XIX wieku.
Sielinko najbardziej jest znane z działającego tutaj od ponad 50 lat Ośrodka Doradztwa Rolniczego.  Założycielem i pierwszym dyrektorem  Ośrodka do 1960 roku był Włodzimierz Orchowski. Dopiero jednak w latach 70-tych działalność zakładu ostatecznie się ukształtowała. Zorientowana została w stronę: wdrażania, bezpośredniego doradztwa i popularyzacji nowoczesnych metod gospodarowania   wśród rolników. W 1975 roku  instytucja zostaje przemianowana  na Wojewódzki Ośrodek Postępu Rolniczego  i pracował na terenie byłych województw: poznańskiego, leszczyńskiego i kaliskiego.

W ciągu następnych  lat Ośrodek przeszedł wiele zmian i wewnętrznych reorganizacji, żeby z początkiem 2005 roku  przyjąć nazwę Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Poznaniu – Oddział w Sielinku.

Na terenach WODR działa od 1996 roku jedna z nielicznych tego typu placówek na świecie – MUZEUM GOSPODARKI MIĘSNEJ. Pomysłodawcą, który tę ideę przełożył na materialny byt jest Wincenty Pezacki. Przez ponad 20 lat zbierano i gromadzono eksponaty związane z tym działem przemysłu spożywczego. W tym czasie zebrano prawie 7000 różnorakich eksponatów, wśród nich: maszyny i urządzenia techniczne, drobne narzędzia, świadectwa mistrzowski i czeladnicze oraz dokumenty cechowe, sztandary i inne.

W 1995 roku w Sielinku powstały nowe budynki i pawilony wystawowe w których corocznie odbywają się wystawy i konferencję branżowe. W sumie to 3 ha powierzchni wystawowej z 4060 m2 pod dachem, ring do wystawiania zwierząt z 600 miejscami siedzącymi, stadion – parkur o powierzchni 3000m2 z trybunami na 1000 miejsc, sale konferencyjne na 150, 120 i 40 osób oraz  baza hotelowo – gastronomiczna z 80 miejscami noclegowymi.

W Sielinku od 1994 roku  działa Ośrodek Rehabilitacyjno – Edukacyjno-Wychowawczy Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym. Jego siedziba znajduje się w dawnym Domu Społecznym Wojewódzkiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego, który w 1993 roku stał się własnością Gminy Opalenica. Wtedy to z inicjatywy rozpoczynającej w tym czasie swoją działalność Kościelno – Społecznej Fundacji Pomocy  postanowiono o utworzeniu ośrodka dla dzieci niepełnosprawnych. Koszty remontu i adaptacji budynku pokryte zostały ze środków samorządowych, Gmina również pokrywa koszty użytkowania budynku. Uroczyste otwarcie placówki działającej od 1 października, nastąpiło 17 listopada 1994 roku. Przy wyposażeniu Ośrodka Przez Gminę i Fundację dużą pomoc okazała zaprzyjaźniona z Opalenicą Holenderska Gmina Zevenbergen.

Dzisiaj placówka wyposażona jest w sale lekcyjne, salę do rehabilitacji, gabinet psychologiczny i logopedyczny, hydroterapię, pracownię gospodarstwa domowego, pomieszczenia sanitarne oraz ogródek z placem zabaw. Ośrodek pomaga dzieciom, którym trudno samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie. Stara się pobudzać swoich podopiecznych do aktywności, a także wspiera ich rodziny.

TERESPOTOCKIE

Sołectwo położone na południowy zachód od Opalenicy, wcinające się ostrym klinem w  sąsiednią gminę Grodzisk Wlkp. Osada założona została w 1770 roku przez Wojciecha Opalińskiego. Pełna nazwa miejscowości brzmiała Terespotockie Olędry, co związane było z procesem zakładania osad na zasadach prawa holenderskiego. Nazwa pochodzi od imienia i nazwiska Teresy z Potockich, żony założyciela wsi.

W Terespotockich osiedlani byli zarówno polscy chłopi jak i niemieccy. Na początku należeli oni do katolickiego kościoła w Opalenicy. W późniejszym okresie, kiedy w Grodzisku ponownie powołano do istnienia kościół ewangelicki, ewangelicy należeli właśnie do niego. Dwadzieścia lat po lokacji czyli około roku 1790 wieś liczyła 22 domostwa zamieszkiwane przez 178 osoby. Po pierwszej wojnie światowej miejscowość rozrosła się do 49 budynków mieszkalnych i liczyła 345 mieszkańców, z których aż 340 uważało się za Polaków.

I nie było to tylko słowne deklaracje, ponieważ właśnie tutaj powstał pierwszy pomnik niepodległości w całym Księstwie Poznańskiem. Była to inicjatywa nauczyciela pana Łukaszewicza, który zjednoczył wokół tej idei stowarzyszenie młodzieży i wielu mieszkańców.  Pomnik został poświęcony 23 października 1921 roku przez prob. Chudzińskiego z Opalenicy. Był to obelisk wznoszący się na wysokim na 3 metry cokole.  Na obelisku z jednej strony widniał biały orzeł na czerwonym polu, z drugiej napis: Naszym bohaterom cześć!

Pomnik został zniszczony w czasie okupacji hitlerowskiej. Do roku 1919 i w 1939 oficjalna nazwa miejscowości brzmiała TERESFELDE.
Pozostał on jednak w pamięci nie tylko mieszkańców Terespotockich. W połowie lat 90 – tych powołano do życia Społeczny Komitet Odbudowy Pomnika na czele z ówczesnym sołtysem  – Pawłem Krusińskim. Dzięki zaangażowaniu wielu ludzi i lokalnych firm udało się odtworzyć pomnik w zbliżonym kształcie do pierwowzoru. Odsłonięcie odbudowanego pomnika odbyło się  12 czerwca 1999 roku.
Tutaj 3 lipca 1823 roku w rodzinie chłopskiej przyszedł na świat Józef Karge. Szkołę elementarną Józef skończył w Terespotockich, następnie kontynuował naukę w gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Co do dalszych losów związanych z jego edukacja brak jednoznacznych informacji. Następnie służył w Pruskiej Armii, z której zdezerterował w roku 1849. Ujęty zbiegł z więzienia w Poczdamie. Po ucieczce, której droga wiodła przez Holandię i Anglie dotarł do Stanów  Zjednoczonych. Do wybuchu wojny secesyjnej oddał się pracy nauczyciela – zakładając prywatna szkołę. W 1856 roku Józef Karge uzyskał obywatelstwo amerykańskie. W 1861 roku Karge zgłosił się do armii, dostał etat podpułkownika w 1 pułku kawalerii stanu New Jersey. W trakcie walk został dwukrotnie ranny. Za dokonania na polu walki uzyskał 13 marca 1865 roku nominacje generalską wraz z dyplomem „za dzielną i chwalebną służbę”. Po zakończeniu służby Józef Karge za namową  swojego znajomego objął Katedrę Języków i Literatur Europejskich na Uczelni w Princeton. Doczekał się dwójki dzieci : synów Władysława i Romualda. Zmarł 27 grudnia 1892 r. , został pochowany na cmentarzu w Princeton.

Brat Józefa – Franciszek Karge wstąpił do zakonu franciszkanów. Święcenia kapłańskie przyjął 21.10.1834 r. w Warszawie. Wydalony z zaboru rosyjskiego, bez prawa pobytu za zaborze pruskim zdecydował się na emigrację. Jesienią 1851 roku trafił tak jak brat do Stanów Zjednoczonych, gdzie został najpierw proboszczem w parafii p.w. Narodzenia w Portsmauth, a od roku 1871 do śmierci proboszczem parafii p.w. Matki Boskiej Zwycięskiej w Delhi (stan Ohio). Ojciec Franciszek Karge zmarł 25 kwietnia 1875 r.

Dzisiejsze Terespotockie charakteryzuje się rozproszoną zabudową rozrzuconą na około 600 ha wśród pól i lasów. Kółko Rolnicze   zostało założone w październiku 1957 roku przez 17 rolników. Pierwszym prezesem zarządu został Wawrzyn Dakowski.

Koło Gospodyń Wiejskich założycielskie spotkanie odbyło 6.12.1964 r. Spośród 21 uczestniczek powołano pierwszy zarząd, któremu przewodniczyła Zofia Lipowicz.

Podobnie jak w przypadku większości opalenickich sołectw również w Terespotockich działa Jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej.

TROSZCZYN

Sołectwo, w którego skład oprócz Troszczynia, należy Sielinko Osada oraz Drapak.  Sołectwo zajmuje powierzchnię niemal 860 ha.

Podczas niemieckiej okupacji od 17 maja 1943 roku Troszczyn został urzędowo przemianowany na Wiesenhauland, a Drapak na Liebwalde.

Jednym z  najbardziej zasłużonych mieszkańców Troszczyna jest urodzony w 1896 roku Dionizy Vogel – syn Romana i Michaliny z Wojtkowiaków.  W 1906 roku brał udział w strajku szkolnym. Maturę zdał we Wschowie w 1915 roku, w tym samym roku otrzymał powołanie do armii niemieckiej. Został ranny na froncie I wojny światowej. Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim i zajęciu Nowego Tomyśla. Jako podporucznik i dowódca II batalionu 1 pułku piechoty rezerwowej brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Jako ochotnik, walczył także o polskość śląska w III powstaniu. Od 1923 roku w rezerwie, w okresie międzywojennym mieszkał w Buku i aktywnie uczestniczył w działalności organizacji społecznych. W czasie okupacji hitlerowskiej wysiedlony do Generalnej Guberni, gdzie był komendantem Armii Krajowej w powiecie radomskim. Po wojnie powrócił do Buku został tam wybrany przewodniczącym Rady Narodowej, był również członkiem prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Nowym Tomyślu. 29. XI. 1945 aresztowany za działalność niepodległościową , zdegradowany i skazany na trzy lata. Zwolniony w 1948 roku wrócił do Buku, w późniejszym okresie przeniósł się do Poznania gdzie  19. II. 1986 roku zmarł.

Troszczyn wyłączając Sielinko Osadę charakteryzuje się rozproszoną siecią osadniczą położoną głównie wzdłuż drogi powiatowej Nr 708, prowadzącej do Daków  Mokrych. W granicach Troszczyna zlokalizowana jest oczyszczalnia ścieków przyjmująca nieczystości z całego terenu Gminy.

W 2003 roku mieszkańcy sołectwa jako pierwsi przystąpili na terenie Gminy do budowy przydomowych oczyszczalni ścieków, których powstało 36 sztuk. Jest to alternatywne rozwiązanie dla tradycyjnej sieci kanalizacji sanitarnej, której budowa w przypadku sołectwa Troszczyn w związku z rozproszoną zabudową jest nieopłacalna i zbyt droga w stosunku do ilości  ewentualnych przyłączy.

Na 8 stycznia 1958 r. datowane jest rozpoczęcie powojennej działalności Kółka Rolniczego. Pierwsze zebranie zorganizowało 16 członków założycieli. Spośród swojego grona dokonali wyboru zarządu, na czele którego jako pierwszy prezes stanął Władysław Wróblewicz, pełnił on tą funkcje do 1960 roku.

W listopadzie 1963 roku swoją działalność zapoczątkowało Koło Gospodyń Wiejskich. Pierwszą przewodniczącą wybrana przez 23 członkinie została Anna Goździejewicz.

URBANOWO

Wieś położona 5 km na  południe od Opalenicy przy drodze powiatowej do Grodziska Wlkp.  Pierwsze wzmianki o sieci osadniczej pochodzą z 1298 roku, choć na pewno mamy tutaj do czynienia z wcześniejszym osadnictwem o czym świadczą  znaleziska archeologiczne z okresu neolitu i epoki brązu. Obok przystanku kolejowego zachowało się cmentarzysko popielnicowe, z okresu brązu i żelaza. Odkryte znaleziska w toku prac wykopaliskowych zostały przekazane do Muzeum Archeologicznego w Poznaniu.

Nazwa wsi pochodzi od imienia założyciela lub właściciela i zachowała się na przestrzeni wieków – rodziny Urbanowskich herbu Prus. Miejscowość pierwotnie lokowana była w miejscu zwanym dziś stare Urbanowo, a od XV wieku wymieniane jest Nowe Urbanowo – dzisiejsze.

Od 1793 roku, aż do II wojny światowej Urbanowo było własnością rodu Żółtowskich – bardzo zasłużonej rodziny wielkopolskiej.

Duży wpływ na rozwój wioski miało wybudowanie w II połowie XIX w. lepszej drogi pomiędzy Grodziskiem, a Opalenica oraz oddanej do użytku w 1882 roku linii kolejowej ze stacją w Urbanowie.

Mieszkańcy Urbanowa uczestniczyli także w XIX i XX wiecznych zrywach niepodległościowych: w powstaniu listopadowym Stanisław Żółtowski i Walenty Złotniczak. W powstaniu w 1863 roku walczył Marceli Winkler pisarz z majątku, także w wydarzenia wiosny ludów z 1848 roku uczestniczyli mieszkańcy tych ziem. Brali udział w powstaniu wielkopolskim oraz w wojnie z bolszewikami w latach 1918/19.

W latach siedemdziesiątych XIX wieku w Urbanowie działała już szkoła – była to szkoła niemiecka służąca do celów germanizacyjnych. W budynku oprócz sal dydaktycznych znajdowały się mieszkania nauczycieli i placówka pocztowa. Pierwszym znanym nauczycielem tej szkoły był bratanek generała Józefa Karge – Aleksander.

Po odzyskaniu niepodległości znacznie ożywiła się aktywność lokalnej społeczności. W 1930 roku powstała z inicjatywy administratora majątku Mieczysława Kobylańskiego ochotnicza straż pożarna. Od 1932 roku we wsi działało koło Stronnictwa Narodowego, utworzone zostały także: Związek Strzelecki, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Miejskiej.

Po II wojnie światowej doszło do likwidacji majątku ziemskiego, ziemię podzielono wśród dotychczasowych pracowników majątku, którzy otrzymali od 8 do 10ha. Wiosną 1945 roku wznowiono naukę w szkole, której pierwszym nauczycielem był Leon Neumann. Od 1952 roku szkoła posiadała 4 izby lekcyjne. Budynek był nieprzerwanie remontowany i adoptowany do potrzeb placówki, największa inwestycja było dobudowanie nowego skrzydła do istniejącego budynku.  W 1952 roku powstała Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna „Pokój”, do której w chwili założenia wstąpiło 14 członków. W 1953 przeprowadzono elektryfikacje wsi, a od 1956 roku osada została zwodociągowana. Już w latach 60 reaktywowano jednostkę ochotniczej straży pożarnej mieściła się ona najpierw w drewnianym budynku. Natomiast w latach 1994 -1997 przy dużym zaangażowaniu strażaków wybudowano nowy budynek strażnicy. W latach 1992 – 94 wieś jako pierwsza w gminie została całkowicie objęta siecią gazową i telefoniczną.
W 1992 roku w obrębie cmentarza powstała kaplica.

19 czerwca 1960 założone zostało Koło Gospodyń Wiejskich przez 21 członkiń. Pierwsze zebranie prowadziła Pani Stanisława Blumka – Instruktorka z powiatowego Związku Kółek Rolniczych w Nowym Tomyślu. Przewodniczącą wybrano Józefe Kańdulską. Kółko Rolnicze założono 12 marca 1959 roku przez 51 rolników. Pierwszemu zarządowi przewodniczył Prezes – Jan Dziurla. W Urbanowie działa również zespół ludowy  „Wiaruchna”.

W granicach Urbanowa znajduje się utworzony w 1960 roku rezerwat florystyczny, ustanowiony na obszarze 8,09 ha dla ochrony zespołu łęgu olszowego z fragmentami olsu.

UŚCIĘCICE

Pierwsze wzmianki o tej wiosce pochodzą z 1387 roku. W swoich początkach była własnością rodu Nałęczów, a w XVI i XVII w. wchodziła w skład dóbr Niegolewskich. Natomiast od XVII w do 1939 roku Uścięcice były własnością rodu Mielżyńskich właścicieli Daków Mokrych.

W Uścięcicach w latach 1882 – 1888 prowadził prace archeologiczne Julian Jezierski. Natrafił tutaj na ślady osadnictwa z epoki neolitu. Odnaleziono tutaj między innymi rylec dwustronny i kilkanaście ułamków naczyń. Prowadzono także późniejsze badania w latach 50 – tych XX wieku.

Oficjalna nazwa wioski do 1919 roku i w 1939 brzmiała USCHINIECE, a podczas okupacji hitlerowskiej od 15 maja 1945 roku przemianowana na FALLDORF.

Od 3 lutego 1957 roku we wsi działa Kółko Rolnicze, natomiast trzy lata później bo 24 kwietnia 1960 roku zawiązało się Koło Gospodyń Wiejskich.

W Uścięcicach działa filia Biblioteki w Opalenicy.
Miejscowa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej działa od 1926 roku. Strażnica mieści się w budynku Domu Ludowego przebudowanego w połowie lat 80-tych ubiegłego wieku. W południowej części wsi wznosi się rządcówka z 1895 roku, parterowy budynek na kamiennej podmurówce. Znajdował się tutaj również obszerny folwark, po którym do naszych czasów pozostała tylko stajnia z 1893 roku. W wiosce zchowało się także kilka domów z końca XIX w. między innymi budynek na rogu ulicy Szerokiej i Opalenickiej.

Przed Uścięcicami od strony Kozłowa położona jest kopalnia ropy naftowej.
Niewątpliwie do najbardziej zasłużonych mieszkańców Uścięcic należy Marian Lange. Urodził się 24.03.1901 roku, od 1919 związany z wojskiem (3 pułk strzelców wielkopolskich) – uczestnik powstania wielkopolskiego, walczył na froncie wschodnim. Właśnie za zasługi na tym kierunku odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W czasie II wojny światowe najpierw w niewoli radzieckiej, później znalazł się w niemieckim oflagu. W 1941 roku na wskutek choroby zwolniony do domu, zmarł w styczniu 1943 roku.

WOJNOWICE

Największa wioska spośród znajdujących się w Gminie, położona 5 km na płn. wsch od Opalenicy. Zamieszkiwana przez ponad 1000 mieszkańców, zajmująca powierzchnię ponad 1280 ha. Wieś przecina droga wojewódzka nr 307 Poznań – Nowy Tomyśl, znajduje się tutaj również przystanek kolejowy, pozostałość po wcześniejszej stacji istniejącej przed przebudową i modernizacją linii kolejowej w pierwszej połowie lat 90-tych XX wieku.

Pierwsze wzmianki o Wojnowicach datowane są na rok 1352 gdzie wymieniany jest Sandivogius (Sędziwój) de Woynowicze. Prowadzone prace archeologiczne wykazały istnienie pierwszych śladów osadniczych już z okresu neolitu. Wojnowice obok Jastrzębnik i Rudnik należały do klucza opalenickiego, grupy osad z okresu wczesnego średniowiecza. Nazwa osady wskazuje na jej służebny charakter, powiązany z organizacją grodową z tego okresu.

Od XVIII w. do 1939 roku wieś podobnie jak inne okoliczne miejscowości należała do rodu Mielżyńskich właścicieli Daków Mokrych.

Przy ulicy Łagiewskiej, za rzeką kierując się w stronę Łagiew zachował się dawny dwór z połowy XIX w. o konstrukcji murowano-szkieletowej, kryty dachem łamanym z wystawką. Rosnące w pobliżu sporych rozmiarów drzewa są pozostałością po istniejącym tu niegdyś parku. Po przeciwnej stronie drogi znajdują się dawne czworaki i zachowane budynki dawnego folwarku

W 1739 roku urodził się tutaj Kazimierz Raczyński, uczestniczył w elekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego jako marszałek konfederacji wielkopolskiej. W latach 1775 – 1791 pełnił funkcję starosty generalnego Wielkopolski. W 1783 roku otrzymał godność marszałka nadwornego koronnego. Stał na czele Departamentu Policji w będąc członkiem Rady Nieustającej. W latach 1768 – 1774 wzniósł nową rezydencje rodu w Rogalinie, utrzymywana kolekcja 20 000 tomów dała początek późniejszej Bibliotece Raczyńskich. Zmarł 25 listopada 1824 roku w Warszawie, pochowany w Woźnikach, po czym przewieziony do grobów rodzinnych w Rogalinie.

Następny znany syn ziemi wojnowickiej to Bernard Chrzanowski, urodzony 27.VIII. 1861 r. w rodzinie szlacheckiej uczestnika powstania styczniowego. W roku 1866 rodzina przeniosła się do pobliskich Szewc. Ukończył studia historyczne w Krakowie i prawnicze w Berlinie. W latach 1921 – 1928 podsekretarz stanu do spraw oświaty, nauki i kultury w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej oraz kuratorem Okręgu Szkolnego Poznańskiego. Po tym okresie przeszedł na emeryturę i oddał się działalności społecznej w wielu organizacjach społecznych, gdzie wszystkich nie sposób tutaj wymienić. Zmarł na wskutek choroby 12.XII. 1944 roku w Królewskiej Górze. Jego szczątki zgodnie z wolą spoczęły na cmentarzu oksywskim w Gdyni.

Architekt Jan Skotarek urodzony 1.IV.1883 r w rodzinie chłopskiej. Do gimnazjum uczęszczał w Poznaniu, studia podjął na politechnice w Berlinie, gdzie w roku 1911 uzyskał dyplom inżyniera-architekta. Uczestnik Powstania Wielkopolskiego. Radny miasta Poznania, członek jego zarządu, bliski współpracownik Cyryla Ratajskiego. Zmarł 3 marca 1968 roku, spoczywa na cmentarzu Junikowskim.

Kazimierz Zenkteler, urodzony 24 stycznia 1884 w rodzinie kupca. Gimnazjum ukończył w Poznaniu, po który został powołany do armii pruskiej. Po tym okresie osiadł w Buku gdzie zajął się kupiectwem. Powołany do wojska w czasie I wojny światowej został ciężko ranny we Francji w walkach pod górą Kemmel. Na wskutek odniesionych ran z orzeczeniem inwalidztwa zwolniony ze służby. Po powrocie do Buku aktywnie włączył się w działalność niepodległościową. Walczył w Powstaniu Wielkopolskim, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej oraz Powstania Śląskiego. W 1921 roku przeniesiony do rezerwy, osiadł na gospodarstwie w Mieściskach . W czasie II wojny światowej deportowany do Generalnego Gubernatorstwa. Ostatnie lata swojego życia spędził w Jędrzejowie na Kilecczyźnie, zmarł 22 stycznia 1955 roku.

Wojnowice zapisały się również na kartach historii polskiego lotnictwa wojskowego. Od 10 czerwca 1919 roku przez kilka miesięcy na terenie majątku stacjonowała 1 Eskadra Wielkopolska, w której skład wchodziło 7 samolotów zwiadowczych.

Przed II wojną światową w Wojnowicach swój początek miała linia kolei wąskotorowej, która przez Szewce i Uścięcice biegła do Daków Mokrych, długość jej wynosiła około 8 km była to linia służąca do obsługi opalenickiej cukrowni, transportowania buraków cukrowych z pól plantatorów.

Powojenna działalność Kółka Rolniczego zapoczątkowana została 18 sierpnia 1957 roku przez 20 rolników z Wojnowic. Pierwszy Prezesem organizacji był Ignacy Rutkowski.
Od 16 grudnia 1962 roku swoje zalążki zawiązało Koło Gospodyń Wiejskich. Spośród 17 członkiń założycielek, wybrano zarząd, gdzie  przewodniczącą została – Bronisława Patalas.
W 1978 roku oddano do użytku nowy budynek szkolny. W 1988 roku patronem placówki został Bernard Chrzanowski. W Wojnowicach działa również oddział przedszkolny oraz filia Biblioteki Publicznej w Opalenicy.

Miejscowa Jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej może pochwalić się najbardziej okazałą remizą spośród wszystkich wiejskich jednostek z terenu Gminy. W latach 1986 – 90 wybudowany został kościół p.w. św. Brata Alberta.